De aanblik gemaakt| gen pijn. Toen psychologiestudent Bernhard Müller op een mooie dag uit het raam van zijn appartement in Berlijn-Charlottenburg keek, het ooit zo trotse woongebouw aan de overkant was al ingestort onder de kracht van de sloopkogel. Wat viel er nog uit, bood het beeld van een geplukt kerstgebraad na een wild feest. Met een verschil: Niemand had de filetstukjes zelfs maar aangeraakt – daar was alles bestemd voor de prullenbak, zelfs complete deuren en ramen met hun messing beslag. Zelfs het dessert bood een beeld van ellende: mooie oude tegelkachels, rijkelijk versierd met ornamenten en figuren en met een glanzende glazuur.
De aanstaande psycholoog begon na te denken:. En kwam tot de conclusie, niet langer om de gehavende zielen van zijn medemensen te redden, maar allereerst al het nuttige van hun zieke huizen.
In die tijd – in een tranentrekkende tijd in een tranentrekkende stad – zij waren pioniers, Bernhard "Ofen-Hardy" Müller en zijn gelijkgestemde vrienden. Dat was zo'n vijftien jaar geleden. Tegenwoordig runnen ze het bedrijf "Antike Bauelemente" in Berlijn-Tiergarten. De Ondernemersvereniging van Historische Bouwmaterialen e. V. momenteel behoren tot 18 leden, van Hamburg naar het Bodenmeer.
Hoe verschillend de individuele motieven van de initiatiefnemers ook mogen zijn – ze zitten allemaal achter balken en planken, klinker en klinker, balustrades en tralies, Tegels en bakstenen als de duivel na de arme ziel. En ze beveiligen, verzamel en sorteer niet alleen, maar strip verf, binnenkomen, de enkele braam, zij maken schoon, zacht, polijsten, optellen bij, opfrissen en repareren. Vervolgens verkopen ze hun historische schatten en zorgen ervoor dat ze op de juiste manier worden hergebruikt.
Het belangrijkste gebruiksvoorwerp is een zekere neus, wie krijgt op tijd lucht van sloopobjecten. Net als Emil en de rechercheurs zwerven informanten door de stad.