Małe szczenięta nadal mogą to robić, czego chcesz. Ale cierpliwość wilków wkrótce osiągnęła swoje granice. Szczenięta szybko rosną i stają się coraz bardziej nachalne. Wtedy to się dzieje, że dorosły wilk warczy na nadmiernie bezczelnego szczeniaka. Przez większość czasu maluchy nie dbają o to, on po prostu idzie dalej, próbuje, polizać twarz tego dużego, szarpanie za futro lub gryzienie ogona. Potem stary człowiek odchodzi.
Pewnego dnia jednak zaczynają się dorośli, walczyć więcej. Groźba obnażenia zębów i warczenia jest bezużyteczna, wielki wilk gryzie malucha w pysk. Wtedy małe usta utknęły między dużymi zębami. Szczeniak krzyczy bardziej ze strachu niż z bólu. Nic się nie dzieje, ponieważ stare wilki mają wyraźne „hamowanie gryzienia” w stosunku do szczeniąt. Ona zapobiegła, bycie mocno ugryzionym i powodowanie obrażeń.
Szczeniaki już wiedzą, jak daleko mogą się posunąć i gdzie kończy się zabawa. Aby doświadczyć takich ograniczeń, to bardzo ważne. Bo dopiero teraz stare wilki mogą…, Jeśli jest to konieczne, złamać ich szczenięta. Na przykład to jest ważne, kiedy szczenięta naprawdę chcą pobiec ze starszymi pewnego wieczoru. Ponieważ szczenięta przeszkadzałyby tylko w polowaniu, wilki gryzą swoje pyski. To znaczy „wilk”.: "Nie, zostaw to!Szczeniaki nie mogą już za nimi podążać, ale muszę zostać z opiekunami.
Od tej chwili szczenięta stopniowo uczą się wszystkich nakazów i zakazów w paczce. Musisz się uczyć, poddać się starszym, kiedy i z kim grać lub jak trzymać się razem po drodze. Poznają hierarchię w stadzie oraz szanują i mierzą swoją siłę, bez dopuszczania do poważnych walk i kontuzji. Przede wszystkim jednak uczą się na przykładzie osób starszych, gdzie czają się niebezpieczeństwa, jakie ścieżki prowadzą po okolicy i jak polować. Przed nimi długa i nie zawsze bezpieczna praktyka zawodowa.