Kleine puppy's mogen nog wel, wat je wilt. Maar het geduld van de wolven bereikte al snel zijn grenzen. De pups worden snel groter en worden steeds opdringeriger. Dan gebeurt het, dat een volwassen wolf gromt naar een al te brutale pup. Meestal maakt het de kleintjes niet uit, hij gaat gewoon door, probeert, om het gezicht van de grote te likken, aan zijn vacht trekken of in zijn staart bijten. Dan gaat de oude man weg.
Maar op een dag beginnen de volwassenen, om meer terug te vechten. De dreiging van ontblote tanden en grommen is zinloos, de grote wolf bijt de kleine op de snuit. Dan zit de kleine mond tussen de grote tanden. De puppy schreeuwt meer van angst dan van pijn. Niks gebeurt, omdat de oude wolven een duidelijke "bijtrem" hebben naar de puppy's. Ze verhinderde, hard gebeten worden en letsel veroorzaken.
De puppy's weten het nu, hoe ver ze kunnen gaan en waar de pret stopt. Om zulke limieten te ervaren, is zeer belangrijk. Want alleen nu kunnen de oude wolven, als het nodig is, rem hun puppy's. Dit is bijvoorbeeld belangrijk, wanneer de puppy's op een avond echt met de oudjes willen rennen. Omdat de puppy's de jacht alleen maar zouden verstoren, de wolven bijten in hun snuit. Het betekent "wolf".: "Nee, laat het!De pups mogen ze niet verder volgen, maar moet bij de oppassers blijven.
Vanaf nu leren de pups geleidelijk alle do's en don'ts van de roedel. Je moet leren, onderwerpen aan de oudsten, wanneer en met wie te spelen of hoe je onderweg bij elkaar blijft. Ze leren de hiërarchie in de roedel kennen en respecteren en meten hun kracht, zonder ernstige gevechten en verwondingen toe te staan. Maar ze leren vooral van het voorbeeld van de ouderen, waar gevaren op de loer liggen, welke paden leiden door het gebied en hoe te jagen. Ze hebben een lange en niet altijd veilige leertijd voor de boeg.