We kennen het allemaal van honden, als ze ons vrolijk begroeten of samen willen spelen: Ze kwispelen met hun staart. Wolven drukken op deze manier ook opgewonden vreugde en uitbundigheid uit. Het behoort tot de signalen, waarmee ze met elkaar communiceren. Wij mensen hebben onze taal. We zeggen bijvoorbeeld: "Laten we allemaal Grieks gaan eten." Wie onze taal spreekt en ook kent, welk restaurant wordt bedoeld met het "Grieks".. de boodschap begrepen en dienovereenkomstig kan handelen.
Dieren hebben geen talen zoals wij. Toch kunnen ze. B. communiceren via gebaren zoals kwispelen met de staart. Dit is erg belangrijk, omdat ze altijd samen beslissingen moeten nemen, of ze bij een splitsing linksaf slaan, naar rechts of rechtdoor bewegen, wie neemt welke rol in de jacht en wie mag met wie paren tijdens het broedseizoen.
In lichaamstaal hebben de houding en beweging van elk deel van het lichaam een specifieke betekenis. Laten we beginnen bij de top van het hoofd: Voorwaartse oren betekenen alert vertrouwen, oren ontspannen onzekerheid. Als de oorschelp dan helemaal naar beneden wordt getrokken, drukt op de wolf (en de hond) vandaar onderdanigheid.
De gezichtsuitdrukkingen zijn bijzonder expressief. Aanval is aangekondigd, wanneer de wolf begint, de voortanden bloot. Maar hij trekt zijn mondhoeken naar achteren, zodat je alle tanden kunt zien, duidt op toenemende angst. Dan wordt de mond geopend en zijn de tanden volledig bloot, dit is een teken van het hoogste niveau van defensieve paraatheid.
Gebogen benen, een gebogen hoofd en een opgetrokken staart duiden op angst. Stijfbenige struinend rond met een hoge staart en gegolfd achterhaar, dat het dier bang is, maar tegelijkertijd klaar om aan te vallen. De wolf pronkt, Wordt groter, dan hij werkelijk is, speelt de dapperen, In werkelijkheid is hij echter bang.
Omgekeerd getuigen ontspannen bewegingen van veiligheid en vertrouwen. De vriendelijke wolf kwispelt vrolijk met zijn staart, soms zelfs met het hele lichaam. Hij buigt ook zijn benen een beetje en laat zijn hoofd zakken, maar dan raiset, als hij bij zijn partner is, snuit omhoog en probeert zijn gezicht te likken. Soms rolt hij op zijn rug om zijn onderdanigheid te tonen, bovenal, wanneer hij zijn achterpoten spreidt. Of hij maakt schokkerige bewegingen met zijn hele lichaam, springt rond en ook naar de ander. Dit is een teken van speelsheid en uitbundige vriendelijkheid.
Ook de hiërarchie onder wolven (of honden) kunnen alleen worden herkend aan hun lichaamstaal. Het dier met de hoogste rang heeft het echter niet nodig, voortdurend zijn positie demonstreren. Het loopt rechtop, maar losjes rond. Alleen de opgeheven staart verraadt zijn aanspraak op de hoogste positie in de roedel. De lagere rang een wolf (of hond) is, hoe meer hij zijn staart laat zakken en zijn benen buigt, wanneer hij een meerdere tegenkomt.
Dit geldt echter alleen voor de volwassen dieren onderling. Puppy's of kleine honden kunnen veel vrijer bewegen. Ze moeten hun kinderachtigheid alleen duidelijk genoeg uiten door middel van speels gedrag. Doe het niet, in een roedel krijgen ze al snel een “reprimande”. Een oudere wolf bedreigt of bijt de pup dan krachtig over de snuit.
Dood gaan “taal” van wolven
Lichaamstaal bestaat in alle hogere dieren, maar het is vooral sterk ontwikkeld bij wolven. Wolven maken ook geluiden zoals grommen of janken, maar de houding van hun lichaam geeft de belangrijkste informatie weer. Zo is het ook met honden. Niet alle honden kunnen hun oren echter zo veel bewegen als wolven, omdat ze erg klein zijn door fokken of hangen. Dat is bijzonder slecht, dat sommige honden hun staart hebben gecoupeerd (verkort), alleen omdat het er zogenaamd mooier uitziet. Bijna geen enkel deel van het lichaam kan bij honden en wolven meer tot uitdrukking brengen dan de staart. Wij mensen kunnen ook de lichaamstaal van wolven en honden leren. Als je het begrijpt, wat wolven of honden communiceren?, je kunt veel interessante dingen leren over hun gedrag.